สำหรับปัจจุบัน "ร่ม" ถือว่าเป็นอีกหนึ่งสิ่งประดิษฐ์ ที่ใช้สำหรับการกันแดด และกันฝนได้เป็นอย่างดี แต่เคยคิดหรือไม่ว่า ในอดีตมนุษย์เราใช้อะไรกันแดดกันฝน และวันนี้ขอพาทุกคนย้อนกลับไปดูประวัติศาสตร์ของเสื้อกันฝนและอุปกรณ์กันฝนกันค่ะ

        ชาวจีนรู้จักเสื้อกันฝนที่ถักทอจากฟางข้าว ใบไผ่และหวายเรียกว่า "ซัวอี้" มาช้านาน นับเป็นเครื่องแต่งกายที่ขาดไม่ได้โดยเฉพาะชาวบ้านที่ต้องมีติดตัวไว้แทบทุกบ้านในฤดูฝน 

        และนอกจากจะป้องกันฝนแล้ว ประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของเสื้อกันฝนของคนจีนคือใช้สำหรับใส่เพื่อป้องกันอากาศหนาวเย็นและให้ความอบอุ่นในฤดูหนาวได้เช่นกัน

.

        สำหรับที่ประเทศญี่ปุ่น "มิโนะ" เป็นเสื้อกันฝนแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมทอจากฟางข้าวด้วยความประณีตตามแบบฉบับชาวญี่ปุ่น มิโนะแบบดั้งเดิมมีลักษณะแบ่งเป็น 2 ส่วน 

        - สวนที่ 1 คล้ายแจ๊กเก็ตที่ปกคลุมท่อนบนของร่างกาย

        - ส่วนที่ 2 คล้ายกระโปรงสั้นถูกใช้เพื่อปกปิดส่วนล่างของลำตัว 

        นอกจากนี้ยังมีหมวกฟางที่คล้ายกันถูกนำมาใช้ในประเทศจีนเวียดนามและเกาหลีเพื่อป้องกันฝน

        ในญี่ปุ่นสมัยก่อน ผู้ที่เดินทางหรือทำงานข้างนอกท่ามกลางสายฝนจะสวมเสื้อคลุมมิโนะ ซึ่งทำจากฟาง มิโนะแบบดั้งเดิมสามารถคลุมทั้งตัว นอกจากนี้ยังมีหมวกฟาง ซึ่งฟางข้าวนอกจากจะราคาถูกแล้ว ยังเป็นวัสดุที่หาได้ทั่วไป อีกทั้งยังมีน้ำหนักเบาอีกด้วย

        นอกจากจะกันฝนได้แล้ว เสื้อกันฝนยังถูกนำไปประยุกต์มาสวมใส่ให้ความอบอุ่นกับร่างกายในฤดูหนาวอีกด้วย

.

.

        สำหรับดินแดนล้านนา "กุ๊บไต" คือหมวกพื้นบ้านของชาวไทใหญ่ ลักษณะคล้ายกับงอบของภาคกลาง แต่รูปร่างเหมือนดอกเห็ดที่ยังบานไม่เต็มที่ มีจุกตรงกลางคล้ายกรวยยื่นไปด้านบน 

        ส่วนใหญ่สานจากไม้ไผ่ชนิดเดียวกับที่เอามาทำข้าวหลาม ซึ่งมีลักษณะพิเศษ คือเนื้อเยื่อข้างในจะเหนียว และทนทานมาก ชาวบ้านในแถบภาคเหนือจึงนิยมใช้ทำตอก และจักสานเป็นเครื่องใช้ต่าง ๆ รวมทั้งหมวกกันแดดกันฝนอีกด้วย

        และสำหรับในวัฒนธรรมมอญ, ลัวะ และกะเหรี่ยง จะสวมใส่ "กุบแมงดา" หมวกกันแดดกันฝน 

        กุบแมงดา ทำจากไม้ไผ่สานเป็นโครงกรุด้วยใบไม้ไผ่หรือกาบไผ่ ใช้สวมใส่ในการดำนาปลูกข้าวในฤดูฝน

ที่มา : เฟซบุ๊ก เครือข่ายพิพิธภัณฑ์กลางเวียงเชียงใหม่, oknation